In het Westland moet je je ogen goed de kost geven om nog een kas van zo'n één hectare te vinden. Maar ze zijn er wel, tussen de tuinbouwkolossen die met gemak tien keer groter zijn. En dan nóg vindt Arno van Marrewijk, amarylliskweker op de grens van De Lier en Schipluiden, zijn kwekerij aan de grote kant. "Het had van mij nóg wel kleiner mogen zijn. Maar het moet ook nog wel rendabel blijven", zegt hij met gevoel voor realiteitszin. Wel beslaat Marrewijk Amaryllis een grotere oppervlakte. Op een deel van de twee hectare liggen zonnecollectoren.
Een grote teelt is het niet, de amaryllis. Er moet zo'n honderd hectare staan in Nederland, waarvan een groot deel in het Westland. "Er komt niet zomaar een nieuwe kweker bij. Op dit moment is het areaal eerder krimpend", taxeert Arno. In 2011 moest hij in Sion z'n biezen pakken toen zijn vorige bedrijf promoveerde tot woningbouwlocatie. "Ik wilde wel in de regio blijven, maar veel opties waren er niet. Dit kwam net te koop."
Hij krijgt aan de Van Wijklaan de kans om een nieuw bedrijf neer te zetten. Ook al laat de grondoppervlakte het toe, toch kiest Arno ervoor om 'maar' de helft van zijn twee hectare te bebouwen. "Ik vind het mooi zo. Ik kan het in deze tijd in mijn eentje af. Vanaf nu begint het werk langzaam weer te komen. Vanaf september oogsten we bloemen, tot half maart. Dan komen er af en toe zzp'ers of uitzendkrachten bij. In het piekseizoen lopen we met z'n zessen."
Amaryllis-assortiment
Zes verschillende rassen staan er op het bedrijf, goed voor een jaarproductie van een half miljoen stelen. Het amaryllis-assortiment is door de jaren heen stabiel gebleven ziet Arno. "Er komen wel nieuwe soorten bij, zoals dubbelbloemige en soorten met andere kleuren, maar heel schokkend is het niet. Je probeert weleens een nieuw soort, omdat het minder ziektegevoelig is en je minder gewasbeschermingsmiddelen nodig hebt. Maar je hebt een aanloop nodig voor je ervan kunt profiteren. Je moet bij een nieuw soort altijd leergeld betalen. Maar af en toe moet een soort gewoon weg, dan zijn de bollen te oud en gaat de groeikracht eruit."
Energiebedrijf in de aardbodem
Met de nieuwbouw kreeg hij de kans om zijn bedrijf meteen duurzaam op te zetten. Zo kwam er een warmte-koudebron met warmtepomp. Zijn 'energiebedrijf' zit daardoor in de aardbodem. Arno: "Toen ik hier zou gaan beginnen zeiden ze al dat je in 2025 nog maar de helft van de hoeveelheid energie zou mogen gebruiken. Ik verbruik nu bijna geen gas. Van de winter was het 4000 kubieke meter. Omdat het in januari ineens heel erg koud werd, heb ik even de ketel aangezet, maar het had eigenlijk niet gehoeven."
Zonnecollectoren
Dat lage verbruik is mede te danken aan een tweede duurzame maatregel. Inmiddels liggen er op de helft van de braakliggende hectare 119 zonnecollectoren en is het bedrijf officieus energieneutraal. Die collectoren maken van zonlicht warmte. "Het rendement van zonnecollectoren is twee en een half maal zo groot als dat van zonnepanelen. In het najaar stop ik de warmte in de opslagtank om 's nachts te gebruiken. En in de zomer stop ik het in de ondergrondse bronnen en haal het warme water er in de winter weer uit."
Subsidie
Die investering kwam er met dank aan twee overheidssubsidies: de MEI-subsidie en de SDE++-subsidie. "Die subsidie maakte het wel een stuk aantrekkelijker om terug te verdienen. Het is pas het tweede jaar dat ik die zonnecollectoren heb liggen. Het zou nu zelfs nog interessanter zijn om met gas en elektra het bedrijf te verwarmen. Maar ik verwacht dat vanaf nu elk jaar interessanter gaat worden." Het was Alfa dat voor Arno beide subsidiemogelijkheden tot in de puntjes regelde. "Alfa heeft veel ervaring in de tuinbouw. En ze kunnen je goed adviseren."
Bron: Alfa